شهادت امام موسی بن جعفر(ع) بر مردم ایران تسلیت باد

زنجیرها آب می‏شوند . زنجیرها می‏سوزند . زنجیرها از خجالت می‏سوزند.

چقدر پروانه زیر این عبا جمع شده ! مگر گل محمد صلی ‏الله‏ علیه ‏و‏آله ،

کجا می‏خواست برود که سنگینی این همه بند، رهایش نمی‏کنند؟ نگاه کن

مچ پاهایش را ! نگاه کن، دُرست مثل پاهای اسیران شام است . چقدر

ایستاده نماز عشق خوانده ! جگرم را آتش زدی بغداد؛ جگرت آتش

 بگیرد ! این همه هستی من است که بر شانه‏ های شکسته شهر،

از زندان بیرون می‏آورند . این باب الحوایج است، بگذار

خودم را سبک کنم ! این‏که می‏بینی می‏آید، مردی است

که همه زخم‏های مرا می‏دانست ، این خود عشق

است؛ این بهار است؛ خون آلود می‏آورندش

این بهار است؛ با زنجیر می‏آید

این زنجیرهای سوخته، عزای

 کسی را گرفته که روزها،

برای‏شان قرآن خوانده بود

دلم هوای کاظمین کرده

دلم بوی تو را می‏دهد

کاش این همه زنجیر

را می‏توانستم پاره کنم

 و به سویت بشتابم!